“Czy w dorosłym życiu widzisz korzyści z przejścia na ED?” – Wywiad z Agatą Kopaczewską – absolwentką edukacji domowej

Aleksandra Zawada: Dlaczego zdecydowała się Pani przejść na edukację domową? 

Agata Kopaczewska: W szkole stacjonarnej praktycznie bez przerwy spotykamy się z presją, wyścigiem ocen wśród uczniów i rodziców, oraz z dużą dawką stresu. Bardzo zależało mi na tym, by się od  tego uwolnić. Już jako mała dziewczynka chciałam odzyskać spokój. Niezwykle istotne było  dla mnie też to, by zyskać więcej czasu na moje pasje i zainteresowania, których od dawna  mam dość sporo. Dzięki edukacji domowej mogłam codziennie pracować m.in. nad moim  kanałem YouTube: „Agata Kopaczewska”. 

AZ: Z jakimi trudnościami najczęściej się mierzyłaś będąc w szkole? 

AK: Z ocenami problemów zbytnio nie miałam. Pamiętam jednak, że niezwykle męczący był dla  mnie ciągły hałas oraz wykonywanie wielu niepotrzebnych projektów, „zapychających” czas.

AZ: Czy uważasz, że pomoc psychologiczno – pedagogiczna jest dostępna dla każdego i  spełnia swoje cele? 

AK: Uważam, że w ostatnim czasie pod tym względem zrobiło się dużo lepiej, ponieważ już jako społeczeństwo zaczynamy posiadać tę świadomość, jak ważne jest zdrowie psychiczne i że korzystanie z tego typu pomocy to żaden wstyd. Niemniej jednak wciąż powinniśmy edukować się w tym temacie, by coraz lepiej wspierać potrzebujących, których wciąż  przybywa. 

AZ: Jaki jest wpływ społeczeństwa na zdrowie psychiczne dzieci i młodzieży? Czy  uważasz, że cyberprzestrzeń ma znaczenie?

AK: Cyberprzestrzeń absolutnie ma ogromne znaczenie i wpływ na zdrowie psychiczne dzieci i  młodzieży. To, co serwuje się w Internecie, nierzadko silnie oddziałuje na ich wybory, decyzje, ale również na postrzeganie świata. Obecnie spotykamy się z wieloma problemami w kontekście  budowania relacji międzyludzkich. Należy to podkreślić, że niestety dużo zła w tej dziedzinie  wyrządził właśnie Internet. Na co dzień możemy zauważyć, jak wielu młodych ludzi garnie się wręcz do nawiązywania znajomości, przyjaźni i związków w sieci. Obecnie można  odnieść wrażenie, że momentami, szczególnie młodzi ludzie, zaprzepaścili gdzieś głębię  spotkania na żywo, możliwość rozmowy w cztery oczy. Dzieci i młodzież coraz częściej wybierają pisanie w Internecie na portalach społecznościowych, różnych komunikatorach zamiast umówienia się na spacer, kawę czy nawet podwórko, by po prostu się zobaczyć. To  powszechny, wielki problem naszych czasów.  

Nie ukrywam, że na myśl przyszedł mi też opłakany w skutkach wpływ na młodych ludzi m.in. treści pornograficznych, szeroko dostępnych w Internecie. Zatrważające są wyniki badań ze strony opornografii.pl przytoczone w książce „Obdarowani sobą. Sztuka budowania więzi” napisanej przez Magdalenę Kleczyńską. Patrząc na to wszystko, uważam, że kluczem do sukcesu jest uświadomienie sobie zagrożenia płynącego z nieumiejętnego korzystania z  sieci oraz wdrożenie odpowiednich działań zapobiegających jej szkodliwemu oddziaływaniu na młodych ludzi. Bardzo istotnym elementem w tym względzie jest dbałość o właściwy  kontakt, relację rodzica z dzieckiem i stopniowe wprowadzanie go w świat Internetu. Dziecko  musi wiedzieć, co jest dobre, a co złe i dlaczego. 

Wśród moich rówieśników od lat widzę też spory problem porównywania się w Internecie, a  szczególnie na Instagramie. Dziewczyny upodabniają się do siebie, żadna nie chce być odebrana jako inna od reszty, czyli nierzadko w mniemaniu współczesnego społeczeństwa – gorsza. Natomiast chłopacy bacznie obserwują, jaki dany kolega ma np. samochód, na co go  obecnie stać, a na co nie. Porównywanie się do innych ludzi prawie zawsze niszczy człowieka od wewnątrz, ponieważ nie jesteśmy na miejscu danej osoby, nie wiemy, co przeszła, bądź obecnie przechodzi, ile ma problemów, o których w Internecie się nie mówi etc. Każdy z nas  ma swoją własną drogę do przejścia, o czym bezwzględnie należy w dobie portali  społecznościowych pamiętać. 

AZ: W jaki sposób zwiększać poczucie sprawczości u dzieci i młodzieży w zakresie  radzenia sobie z kryzysem psychicznym?  

AK: Myślę, że poczucie sprawczości należy rozwijać wśród młodych poprzez systematyczne  posuwanie się do przodu, odhaczanie kolejnych zadań, pokonywanie wyzwań. Warto często chwalić i doceniać ich osiągnięcia, czy to wielkie, czy te drobne. Wtedy młody człowiek  widzi, że jest w stanie dużo przejść, wiele zrobić i dokonać. Siłą rzeczy, myślę, że przekłada się to również, choć w jakimś stopniu na radzenie sobie z kryzysem psychicznym. Jeśli taka osoba wie, że pokonała już dużo trudności w swoim życiu, ma tę świadomość, że gorszy czas w końcu mija, to od razu inaczej podchodzi do wyzwania, jakim jest  doświadczenie kryzysu psychicznego. 

AZ: Czy w dorosłym życiu widzisz korzyści z przejścia na ED? 

AK: I to ile! Przede wszystkim posiadam tę zdolność samodzielnego uczenia się i zdobywania  wiedzy. Gdy np. zależy mi na poznaniu nowego języka, to po prostu to robię. Wiem, jak się  za to zabrać. Nie potrzebuję od razu jakiegoś kursu, lecz zaczynam sama i działam w miarę swoich możliwości. Dzięki edukacji domowej miałam dużo czasu na moje pasje i zainteresowania,  więc teraz jestem już o wiele dalej w moich projektach i mogę zaczynać kolejne rzeczy.  Udało mi się rozwinąć kanał na YouTube na zadowalającym poziomie. Oczywiście cały czas nad tym pracuję ☺ Dzięki ED mam też tę świadomość, że należy skupiać się na tym, co przyda mi się w przyszłości. Umiem wybierać i poświęcać czas na to, co pozwala mi się rozwijać. Jestem też bardzo wdzięczna za to, że teraz potrafię planować i gospodarować swoim czasem. Będąc na ED musiałam rozłożyć sobie materiał ze wszystkich przedmiotów i ustalić termin egzaminów tak, by zdążyć się ze wszystkich wyrobić.

AZ: Jakie nowe rozwiązania powinny pojawić się w systemie edukacji w związku z  omówionymi problemami? 

AK: Myślę, że wskazane byłoby nauczanie o zdrowiu psychicznym. Jak o nie dbać w  dobie mediów, Internetu, portali społecznościowych i ilości informacji, która do nas  codziennie dociera. Nie ukrywam, że przydałby się taki przedmiot skupiony stuprocentowo na  tym problemie.

Przygotowała: Aleksandra Zawada